H ιστορία του Κιγκιννάτου.

«Τη μέρα των βουλευτικών εκλογών να θυμάσαι δύο πράγματα: το κόμμα που θα ψηφίσεις και την ιστορία του Κιγκιννάτου.»

Δημήτρης Λιαντίνης

Ο Λεύκιος Κουίντιος Κιγκινάτος (Lucius Quinctius Cincinnatus) ήταν πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της αρχαίας Ρώμης, του οποίου η απέραντη αρετή εξαίρεται ως παροιμιώδης στη Ρωμαϊκή ιστορία. Ο Κιγκινάτος διετέλεσε ύπατος στα 460 π.Χ. -το αξίωμα του υπάτου στη Ρωμαϊκή δημοκρατία ήταν αιρετό για ένα χρόνο. Με το τέλος της θητείας αρνήθηκε να επανεκλεγεί και αποσύρθηκε στους αγρούς του, που τους καλλιεργούσε μόνος του.

Το 458 π.Χ. ανακηρύχθηκε από την Σύγκλητο δικτάτορας, όταν η πόλη βρέθηκε κάτω από την πολιορκία μιας πανίσχυρης γειτονικής φυλής και οι κάτοικοι της κινδύνευσαν με υποδούλωση. Εν σώματι οι συγκλητικοί πήγαν στον Κιγκινάτο να του αναγγείλουν ότι ανακηρύχθηκε δικτάτορας. Τον βρήκαν να καλλιεργεί το χωράφι του. Τους ζήτησε να περιμένουν, πήγε στο σπίτι του και φόρεσε την τήβεννό του κι έπειτα βγήκε να μιλήσουν. Την άλλη μέρα ξεκίνησε να πολεμήσει, νίκησε τους εχθρούς και επέστρεψε στη Ρώμη ως θριαμβευτής. Αμέσως μετά

H MAXH TOY ΔΥΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΡΑΗΜ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΑΝΗ

Μια από τις σημαντικότερες νίκες που επέτυχαν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης συμπληρώνει σε λίγες ημέρες 185 χρόνια.

Πρόκειται για τη νίκη στη Μάχη του Δυρού.

Μια μάχη που έδωσαν οι ουσιαστικά άοπλες γυναίκες της Μάνης και η οποία απέκτησε μεγάλη για το έθνος μας σημασία, αφού σημειώθηκε την περίοδο που η Επανάσταση κινδύνευε να χαθεί από τις εσωτερικές έριδες που αποδυνάμωσαν τα στρατεύματα και έκαμψαν το ηθικό των αγωνιστών.

Έτσι η Πάτρα βρίσκεται στα χέρια του Γιουσούφ πασά, η Εύβοια τουρκοκρατείται, το Μεσολόγγι πολιορκείται από τον Κιουταχή και οι κάτοικοί του βρίσκονται μια ανάσα πριν από την ηρωική έξοδο.

Στο μεταξύ ο Ιμπραήμ που είχε αποβιβαστεί στη Μεθώνη έσπερνε το τρόμο, κατέκαιγε και κατέσφαζε.

Στο Μανιάκι ο Παπαφλέσσας που επιχείρησε να τον σταματήσει σκοτώνεται μαζί με τους 300 άντρες του μετά τα απανωτά γιουρούσια του στρατού του.

Κάτω, λοιπόν, από αυτό το πρίσμα, η μάχη του Δυρού αναδεικνύεται ως υψίστης ιστορικής

ΜΑΝΗ ΤΟΠΟΣ ΜΑΓΙΚΟΣ

Γράφει ο Θανάσης Κάβδας *

Μπορεί στο βιβλίο του Κάρλο Λέβι ο Χριστός να σταμάτησε στο Έμπολι, στην Μάνη όμως σταμάτησε ο χρόνος. Βουνό, πέτρα, ήλιος, θάλασσα. Η χερσόνησος της Λακωνίας, το μεσαίο «πόδι» της Πελοποννήσου, γνωστή και ως Μέσα και Έξω Μάνη, (Μέσα Μάνη η ανατολική πλευρά που βλέπει προς το Λακωνικό Κόλπο και Έξω Μάνη η δυτική πλευρά που βλέπει στο Μεσσηνιακό Κόλπο), σε γοητεύει με τον Ταΰγετο, το «μαγικό» βουνό της με την πυραμίδα στην κορυφή του, με το δυνατό φως του ήλιου που ανεμπόδιστα αγγίζει την πέτρα που φλερτάρει με τη θάλασσα και το απέραντο γαλάζιο. Άγρυπνοι φρουροί αυτού του τόπου τα ξακουστά πυργόσπιτα, που χωρίς να προδίδουν σε κανένα αν έχουν μέσα τους ζωή ή όχι, στέκουν σιωπηλά σαν να μην θέλουν να προδώσουν την ιδιότητά τους. Ίσως γι’ αυτό η Μάνη είναι ο μοναδικός τόπος της Ελλάδος που δεν πάτησε ποτέ πόδι κατακτητή. Η σκληρότητα του τοπίου μοναδική, όπως και μαγική η ομορφιά του.

ΛΑΓΙΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΝΗΣ

Η Λάγια αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Ανατολικής Μάνης. Στα όρια του Δ.Δ. υπάγονται 11 χωριά και οικισμοί: Άγιος Κυπριανός, Ακρογιάλι, Αχίλλειο, Δημαρίστικα, Καινούργια Χώρα, Κορογονιάνικα, Μαρμάρι, Πάλιρος, Πόρτο Κάγιο και Προφήτης Ηλίας.
Είναι εντυπωσιακό χωριό με αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα, που απέχει 17 χλμ. από τη Βάθεια και 24 χλμ. από το Κότρωνα. Ήταν αποικία της αρχαίας πόλης Λα (σημερινός Πασσαβάς) και ο μεγαλιθικού τύπου οικισμός του Κάτου Λάϊ θεωρείται μητρόπολη της σημερινής Λάγιας.
Το χωριό όμως καταγράφεται και σε μεταγενέστερους χρόνους: Επιγραφή στα "Καρνεάτικα" υποδηλώνει κατοίκηση στους ρωμαϊκούς χρόνους ενώ το συναντάμε στα 1570 στην Έκθεση του Barbo (όπου γίνεται και λόγος για τις πολλές εκκλησίες).
Άλλοτε ήταν έδρα της Επισκοπής Λαγίας και του Δήμου Λαγίας (ενός εκ των δέκα παλαιών δήμων της Μάνης), που είχε για έμβλημα το μυθικό Κέρβερο, «...επειδή εν Ταινάρω, ην το σπήλαιον, δι ου κατά το μύθον, ο Ηρακλής εκ του Άδου μετακόμισε τον Κέρβερο» (κατά τον αρχαιολόγο Π. Ευστρατιάδη).
lagia2.jpg (58364 bytes) Η Λάγια παρουσιάζει έντονο Μανιάτικο χρώμα με τα πολυσύνθετα λίθινα Πυργοτειχίσματα και τους χαρακτηριστικούς «Κόλουρους Πύργους», όπως του Μαυροδακάκου και του Γιαννόγγονα (1838), ενώ εδώ είναι και το νεκροταφείο των Γιατράκων με το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα.
Αξιοπρόσεκτοι είναι οι ναοί του Αγίου Ζαχαρία (13ου αι.) με τοιχογραφία, του Αγίου Νικολάου (12ου αι.) με παλαιοχριστιανικά μάρμαρα και ωραία θύρα και του Άη Στράτηγου (14ου αι.) που ήταν μοναστήρι, με πύργο και ερειπωμένα κτίσματα. Ως μνημεία έχουν χαρακτηριστεί οι Ι.Ν. της Αγίας Τριάδος και της Φανερωμένης.

ΚΟΥΝΟΣ ΜΑΝΗΣ ΠΕΡΙΒΟΛΙ

Μεσα Μάνη Περιβόλι Κούνος ..... ....Αναρωτιέται κανείς αν αυτοί οι άνθρωποι τιμήθηκαν από τον Δήμο τους σαν συνέχεια της ιστορικής συνείδησης και κληρονομιάς των Μανιατών ...


www.30spartiates.blogspot.com

Xίλων ο Λακεδαιμόνιος

Xίλων ο Λακεδαιμόνιος


«Στο πέτρινο ακόνι ξετάζεται ο χρυσός.
Εκεί ξεφανερώνεται ποιο το αληθινό και ποιο το ψεύτικο χρυσάφι.
Κι από την άλλη, στο χρυσάφι πάλι των καλών και των κακών ανθρώπων
ελέγχεται ο νους».
Το τραγούδι αυτό αποδίδεται στον Χίλωνα από τη Σπάρτη, που έγραψε, κατά την παράδοση, πολλά ποιήματα. Δε μας έχουν σωθεί όμως κι έτσι ο Χίλων δεν έμεινε ως ποιητής ούτε στη συνείδηση και την παράδοση των Ελλήνων ούτε στην παγκόσμια παράδοση. Γιατί ο Χίλων στους στίχους του ζωγράφιζε την πολιτική του ταυτότητα και τις αντιλήψεις του για τη ζωή. Γι΄ αυτό και οι συμπατριώτες του και σύγχρονοί του τον θεωρούσαν σοφό. Και μάλιστα ο βιογράφος του, ο Διογένης ο Λαέρτιος, διασώζει πως τον είχαν τιμήσει οι Λακεδαιμόνιοι με άγαλμα στο οποίο έγραψαν: Η πολεμόχαρη Σπάρτη γέννησε αυτόν εδώ τον Χίλωνα, που ήταν πρώτος, δηλαδή ο μεγαλύτερος Σοφός από τους επτά Σοφούς.
Μα και όσο ζούσε, οι Σπαρτιάτες τον τίμησαν με το ανώτατο αξίωμα του Εφόρου, που και ο ίδιος το τίμησε με τη στάση του και τη ζωή του, αγωνιζόμενος και πετυχαίνοντας τον περιορισμό της βασιλικής εξουσίας προς όφελος της κυριαρχίας του λαού.

Οι Μάχες των Μανιατών για να σώσουν το γκρέμισμα των Πύργων τους.

Οι Μάχες των Μανιατών για να σώσουν το γκρέμισμα των Πύργων τους.

Η βασικότερη πολιτική προτεραιότητα της Βαυαρικής Αντιβασιλείας όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση του μικρού Ελληνικού Βασιλείου ήταν να οργανώσει μια κεντρική συγκεντρωτική διοίκηση, να θεμελιώσει ένα κράτος, ενσωματώνοντας όλες τις επαρχίες της Ελλάδος . Για την επίτευξη του στόχου αυτού έπρεπε να καταργηθούν μια σειρά από ατέλειωτα τοπικά προνόμια και ιδιαιτερότητες που είχαν κληρονομηθεί από το ρουσφετολογικό περιβάλλον της Τουρκοκρατίας.


Ο Βασιλέας Όθωνας

Μεγάλο εμπόδιο για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής αποτελούσε την Μάνη. Η Μάνη ως περιοχή ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση ήδη από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Οι Τούρκοι είχαν αναγνωρίσει ένα καθεστώς αυτονομίας στην περιοχή εισπράτοντας απλά έναν ετήσιο φόρο. Δεν διατηρούσαν φρουρές και δεν παρέμβαιναν στα εσωτερικά του τόπου. Όπως άλλωστε είναι γνωστό η Μάνη ήταν η μοναδική περιοχή που ο Ιμπραήμ απέτυχε να υποτάξει. Όταν η Αντιβασιλεία ανέλαβε την εξουσία οι Μανιάτες διατηρούσαν περί τους 800 πύργους, οι οποίοι δεν ήταν απλώς γραφικά κατάλοιπα μιας άλλης εποχής αλλά αντιθέτως αποτελούσαν πολεμικά οχυρά εξοπλισμένα με όπλα και κανόνια. Για να πετύχουν λοιπόν, η Βαυαροί το σχέδιο τους κατάλαβαν ότι θα έπρεπε οι πύργοι να αφοπλιστούν και να μετεσκευασθούν σε απλές κατοικίες. Για τον λόγο αυτό τον Φεβρουάριο του 1834 εστάλει στη Μάνη ο λοχαγός Feder με στρατό και χρήματα που θα λάμβαναν οι κάτοικοι, για την συμμετοχή τους στο σχέδιο.

ΟΧΙ Στην εκχώρηση του κοινού τόπου

www.30spartiates.blogspot.com